Ontmoetingen en ervaringen die een leven lang meegaan
‘How great is our God, sing with me, how great is our God?!’ Ik houd mijn pas even in. Was ik dat nou echt aan het zingen? Volgens mij huppelde ik er zelfs een beetje bij…
Het is een lied waarvan de tekst eigenlijk niet zo bij me past. Als de woorden te groot zijn, of het wordt me al te vroom, te evangelisch of te happy-clappy, haak ik meestal af. Sterker nog, ik sla het Onze Vader meestal al over. En nu ben ik op een bospaadje in mijn eentje hardop de grootheid van God aan het bezingen. Ik kijk even snel om me heen of iemand het gezien of gehoord heeft. Dan lach ik om mezelf, schud mijn hoofd en loop door, terwijl het lied in mij verder gaat.
De grootheid van God aan het bezingen
Ik blijk niet de enige die is gegrepen door het internationale koortje dat zich spontaan heeft gevormd rondom de piano in het Schoorlse kerkje. Engeland, Spanje, Zwitserland, Portugal, Oekraïne, elk land dat deelneemt aan deze Europese jongerenconferentie is in het koor vertegenwoordigd. Elk land, behalve Nederland. Wij, vrijzinnige ‘christenen-light’, zijn de enigen die het lied niet kennen. Eerst staan we nog te luisteren, enigszins met de mond vol tanden. Of met onze telefoontjes te filmen, het kippenvel op de armen. Want dat hier iets bijzonders gebeurt, is iedereen wel duidelijk. Maar al snel willen we meedoen, hierbij horen! Gelukkig is het refrein makkelijk op te pakken. Sommigen heffen daarbij zelfs vol overgave de handen richting hemel.
‘Iets’ in Oekraïne
Minstens zoveel indruk maakt het verhaal van de Oekraïense delegatie op deze conferentie. Zij wilden graag hun verhaal delen, vertellen over hun situatie. Wij, de organisatie, twijfelden. We hadden wel meegekregen dat er ‘iets’ speelde in Oekraïne, maar wat wilden ze daar dan precies over zeggen? Was dat niet te zwaar en zou dat geen deprimerend stempel drukken op ons leuke weekendje? En zouden ze het niet te lang maken, of te politiek gericht? Of ons een hulpvraag stellen waar we verlegen mee zouden zijn? Kennelijk voelden ze onze twijfels: ‘Heel kort maar, we willen zo graag ons verhaal met jullie delen.’ Zeg dan nog maar eens nee.
Er volgt een indrukwekkend verhaal over een oorlog die voor de rest van de wereld nog niet ‘officieel’ begonnen is, maar waar zij al jarenlang middenin zitten. En over hoe je daarmee omgaat als kerkelijke gemeenschap die zich vredesgemeente noemt, midden in een conflictgebied waar het over en weer schieten dagelijks te horen is. Zij willen vooral dat de wereld weet van hun situatie. Dat wíj, hun broeders en zusters, dat weten. Terzijde wordt melding gemaakt van een lokale jongerenbijeenkomst, waar we als vanzelfsprekend voor worden uitgenodigd. Het verhaal maakt zoveel indruk, dat meerdere deelnemers voelen dat ze op die uitnodiging in moeten gaan. Puur om te laten zien dat het verhaal gehóórd is. Dat het ons heeft geraakt.
Risico en bewondering
En zo zit er nog geen drie weken later een Nederlandse ‘delegatie’ in Berdyansk. Ondanks de enorme taalbarrière en de verschillende geloofsbeleving komt hier contact tot stand – écht contact. ‘Zij’ ontlenen hoop en steun aan het feit dat ‘wij’ het risico willen nemen naar dit conflictgebied te komen, er voor hen te zijn, met hen te bidden en hun verhaal te horen. ‘Wij’ bewonderen hen om het bruisende en jonge gemeenschapsleven, hoe ze het leven vieren en licht blijven brengen in donkere tijden. Het levert contacten op – broederschap zou je kunnen zeggen – die nog altijd voortduren. Nog regelmatig krijgen we berichten en filmpjes van hun predikant, gehuld in wat een kogelvrij vest lijkt, vanuit een stad die inmiddels in puin ligt. Voor wie erbij is geweest, bij die ontmoeting in Schoorl, is de oorlog in Oekraïne veel dichterbij.
gehuld in wat een kogelvrij vest lijkt
Het zijn exemplarische voorbeelden van wat er gebeurt als je over je eigen grens durft te kijken. Buiten je bubbel komt, zoals dat nu heet. Want de wereld mag dan meer en meer een ‘Global Village’ worden, tegelijkertijd lijken we steeds meer vast te komen zitten in een omgeving die zich vormt rondom vrienden, nieuwsberichten en algoritmes die op jouw persoon zijn afgestemd. Dan is het tegelijkertijd spannend en verfrissend om in contact te komen met mensen die ‘normaal gesproken’ verder van je afstaan. Dat levert ontmoetingen en ervaringen op die een leven lang meegaan.
Onderdompelen
Nu is natuurlijk niet iedere ontmoeting, iedere ervaring zo extreem als de genoemde voorbeelden. Maar als één ding wordt bevestigd op de reizen die we vanuit Menno’s Global Village organiseren, is het dit: wie reist, wordt in beweging gezet. Dat kan met een groep geprivilegieerde Nederlanders op 2100 meter hoogte, uitkijkend over het Himalaya-gebergte. Maar ook door jezelf onder te dompelen in het ritme van Taizé. Of door samen de handen uit de mouwen te steken bij een oude kerk in de Vogezen. En soms overkomt het je gewoon, in je eentje op een bospad in de Schoorlse duinen.
Ervaringen van reizigers
‘Aan de hand van verhalen en dialoog leerden we van elkaars culturen, tradities, politiek en maakten we diepe connecties. We bespraken maatschappelijke zaken en taboes, hadden momenten van stilte, genoten van muziek en dans en vergaten ook zeker niet te lachen. Elke dag weer een andere bestemming, een ander thema en andere gesprekken, maar met dezelfde mensen en hetzelfde doel: bruggen bouwen tussen verschillende culturen en leren van elkaar.’
Deelnemer MasterPeace Walk in Nepal
‘In het dagelijks leven ben ik altijd druk, ik heb afspraak na afspraak en er zijn altijd mensen om mij heen. Op zeldzame momenten van stilte pak ik meteen mijn telefoon om die stilte op te vullen. In Taizé heb ik ervaren dat dat helemaal niet nodig is en ben ik echt even tot rust gekomen; niks aan mijn hoofd, niks hoeven doen, behalve meegaan met het ritme van de dag, samen met nog 1.500 andere jongeren.’
Deelnemer Taizé-reis
Dit artikel verscheen eerder in mondig 2.
Voor meer informatie over Menno’s Global Village bezoek je hun website.
Tekst: Johan Tempelaar
Beeld: Menno’s Global Village
